أذان صبح است و ياد غلامرضا خسروى كه به حق توسط خانم غفارى "افتخار ملى" ناميده شد، رهايم نميكند. نميتوانم از مقايسه ى اين سرنوشت با وضعيت كاهن اعظم رژيم، مهدوى كنى، خوددارى بكنم.
چقدر در اين دو سرنوشت براى هر انسانى، درس هاى عظيمى، نهفته است
نه ماه بعد از حماسه ى كهكشان اشرف، كه رژيم با سبعيت خاص و عريان "اشرف را در خون و اتش فرو برد" شورشى بزرگ ما، بينه و مصداق مادى، تكثير هزاران باره ى اشرف شد. هنوز در جذب و درك سخنان مسعود در قدم اول هستم و بعد از شنيدن چند مرتبه ، باز در حيرت و سياليت پيام، به درون خود نگاه ميكنم و
"يادم از كشته ي خويش آمد و هنگام درو"
و در همين ايام، كنى، از مهمترين اخوندها، سر طويله دار خبرگان خفه، در حال مردن است، به نظرم اهميت ندارد كه با كمك دهها ماشين و لوله و تزريق و ... ميخواهند به كالبد پوسيده ى او، دم حيات بدمند.
ايا بيشتر از اين دليل و بينه ميخواهيم كه موتور محركه ى اين جنبش هنوز زنده و پويا و بالنده هست، چه در اشرف، چه در ليبرتى و چه در هر كانون شورشى ديگر در هر نقطه ى ديگرى از ميهن اسيرمان.
ايا ميشود جنبش و قلب تپنده ى اشرف و اشرفيان را در مقاومت يار قهرمان اشرف، غلامرضا خسروى انكار كرد؟
ايا نگاه ديگرى براى قضاوت ديگرى از مقاومت تا وراى جان و روان مجاهدين در اشرف و ليبرتى و بند ٣٥٠ اوين ، لازم نيست؟
ايا شاهد ديگرى سراغ داريم كه حقانيت ايستادگى بر مواضع و فرياد "بيا ، بيا " مجاهدين را به اين روشنى بيان كند و گواهي دهد؟
در مقابل تمام تلاش هاى استعمارى براى زير بغل رژيم را گرفتن، مثل لوله هاى كه به مهدوى كنى وصل كرده اند، جايگزين فقدان حيات در كالبد متعفن رژيم نميشود.
كنى مرده است، مثل تمام حاكميتى كه او از سردمداران و خبرگان جنايت پيشه ى ان بوده است.
در مقابل غلامرضا خسروى افتخار ملى ما ايرانيان، زنده است. او در هر كانون شورش بر عليه خليفه ى بيمقدار و نفى سموم نا اميدى و انفعال ، زنده و جاويدان شده است.
همه ى ما هواداران مقاومت به غلامرضا خسروى مديون هستيم كه به ما بينه و شهادت درك شعار "١، ٢ ، ٣ و ١٠٠ و هزار اشرف مي سازيم" را ارائه كرد.
ايا ما اين دين را به جا مى آوريم؟ ايا به ايفاى دين بزرگ خود در مقابل مردم ايران و مجاهدين ايران و رهبر مقاومت ايران، در اين لحظه قيام خواهيم كرد؟
ايا ما خون خواهان بر حق غلامرضا خسروى خواهيم بود؟
ايا و ايا و ايا؟
در ويلپنت به غلامرضا و اميد او به اينده ى ازاد ميهن، پاسخ ميدهيم.
كهكشان بزرگ مقاومت، مراسم شايسته ى بزرگداشت هر شهيد و هر اسير اين مقاومت است كه از ابتداى حكومت سر تاپا جنايتكار ، در راه ازادى مردم ايران قربانى شده اند.
شركت در اين مراسم، تجديد عهد ما با تمام قهرمانان ما از خرداد٦٠ تا شهريور ٩٢ و تا امروز هست .با ياد زهره و يارانش و غلامرضا و تمام زندانيان قهرمان...
يك ، دو ، سه ، صد و هزار اشرف ميسازيم.